“Mama, mag je dit wel eten? Want dit eten gaat natuurlijk wel door jouw slangetjes zo naar de baby toe. Wordt de baby dan niet ziek?”.

Deze vraag komt hier enkele keren per dag voorbij in ons huis. Dochterlief van 4 jaar is erg met de komst van haar babybroertje bezig en heeft hem het liefst morgen al in haar armen. Tegelijkertijd beseft ze heel goed dat het noodzaak is dat een baby echt 9 maanden in de buik blijft. Daarom vraagt ze trouw elke avond aan de Heere of Hij echt goed voor de baby wil zorgen, maar vooral ook of hij nog goed in mama’s buik mag blijven zitten tot hij helemaal gezond gegroeid is om geboren te kunnen worden. Toen ze zich afvroeg hoe de baby eigenlijk zo’n lange tijd zonder eten kon, heb ik haar het begrip van de navelstreng inclusief de werking hiervan geprobeerd uit te leggen in jip-en-janneketaal. Ik laat de uitleg voor wat het is, maar mijn dochter denkt nu dat de baby al het eten en drinken wat ik eet en drink door slangetjes zo doorgevoerd krijgt. Een soort inwendig sondesysteem zeg maar. Ik weet weer waarom ik geen juf ben. Maar mijn dochter heeft rust in deze, voor haar echt ongrijpbare periode,  dat is wat voor mij vooral telt.


‘Abraham noemde die plaats: De Heere zal erin voorzien’
Gen 22:14a (NBV21)


De blijvende zorg van God

God zorgt. Een thema dat mij kan laten verdrinken in de waarheid en de realiteit. Want hoe waar is dit! Maar dit is waar in heel mijn leven. Alle situaties waarin ik heb gezeten of waar ik mij nog steeds in bevind, is dit een waarheid die ik met geen mogelijkheid kan ontkennen. En hoewel ik alles graag uit zou schrijven zou ik aan 1 boek niet genoeg hebben.

Gods zorg gaat verder dan alleen mijn leven. Ik zie dat God voorziet in mijn leven, maar dat Hij,  door mij heen, ook in levens van anderen werkt.
Ik zie dat God zorgt en mij leert en onderwijst, waarvan ik weer uit mag delen naar de mensen om mij heen. In alle facetten van Gods zorg, zie ik dan ook steeds meer Zijn Goddelijkheid en Zijn almacht.

En eigenlijk voel ik mij dan heel vaak hetzelfde als mijn dochtertje in haar vragenwereld, met al haar vragen. Alles wat ze ziet, wat ze meemaakt, wat ze te horen krijgt. Het kan haar ontzettend overweldigen. Het kan haar beangstigen, maar het vormt haar ook ontzettend. Ze is ontzettend nieuwsgierig, maar  tegelijkertijd kan zij echt berusten in de realiteit van dat moment. Het niet alles kunnen begrijpen accepteren en rusten in de wetenschap dat God zorgt.


Jaweh Jireh

Voor ik zwanger werd kwamen ontzettend vaak de woorden Jaweh Yireh terug. Op verschillende manieren. Ik wist amper de betekenis,  toen ik die ontdekte was ik oprecht verbaasd; het was “God voorziet”. Maar ik had op dat moment alles wat ik nodig had, dacht ik. God hielp bij alles, gaf me ook op dat moment al wat ik nodig had in verschillende situaties. Ik snapte niet zo goed waar dat onderwijs voor nodig was.
 
Tot ik zwanger werd en ik door de klachten vooral veel plat moest liggen de eerste helft van de zwangerschap, ging mij enigszins een lichtje branden en werd de belofte een anker voor mij.

Toen mijn mentale gestel zijn tol ging eisen, veranderde deze belofte meer en meer in een Reddingsboei. Maar God voorzag. In alles.Mijn zwangerschap ging en gaat niet vanzelf. Maar God; Hij wijkt niet. Hij is daar en Hij blijft! Hij heeft gezegd dat Hij zou voorzien en dat is elke dag nog waar gebleken. Niet op mijn manier overigens; maar ik geloof dat ik daar al eerder eens over geschreven heb. Ik vind het echt helemaal niet leuk dat ik plat op de bank moet liggen, omdat mijn lichaam mij naar mijn idee in de steek laat. En dat mijn ramen soms te vies zijn om doorheen te kijken. Dat ik mijn wasgoed zie opstapelen als de toren van pizza. Maar vooral dat ik de kinderen niet zelf even makkelijk op kan tillen, of bij hen neer kan hurken als verdriet hen overmand. Dat ik niet even met mijn zoontje kan stoeien, omdat dit zijn liefdestaal is. Dat wanneer mijn man thuiskomt uit zijn werk, hij niet even op de bank kan ploffen en er even gewoon kan zijn maar eigenlijk vaak gelijk weer in de zorgrol moet stappen. Omdat ik taken moest laten liggen. En ik merk dat we als compleet gezin hier doorheen moeten gaan. Als ik niet uitkijk, word ik verteerd door schuldgevoel.


God is écht God!

Maar dan is daar God… Die mij laat zien wat er nog wél is! Die mij laat zien hoe de kinderen andere manieren vinden om toch hun troost bij mij te halen. Die mijn kinderen ook Zelf toe rust met eigenschappen die nodig zijn om deze periode door te komen. Dochterlief die haar vragen steeds duidelijker kan gaan verwoorden. Zoonlief die steeds meer ruimte krijgt om echt gesprekken te kunnen voeren en fysiek andere vormen van contact zoekt en toelaat. God Die mij laat zien hoe een bizar liefdevolle man ik heb. Die mij gewoon in alles meer en meer steunt en mij niets kwalijk neemt en verwijt. Die mij beschermt en voor mij zorgt alsof dat voor hem echt op nummer 1 staat. Een liefde waar ik echt niet over uit kan. En zó níet vanzelfsprekend is…

En dan kan ik echt niet anders dan Hem loven en Hem prijzen om Wie Hij is. Om wat Hij mij geeft. En dat het goed is wat Hij doet!
Want Hij is God.
En Hij zorgt….


Geschreven door Hanneke van der Schelling