Ken je dat gevoel? Je hebt een plan. Niet zomaar een idee, maar iets waarvan je denkt: ja, dit is het! Je voelt passie, betekenis, zingeving. Het is spannend, maar je gaat. Je stopt er tijd, liefde en energie in en dan lijkt alles ineens stil te vallen.

Twee jaar lang probeerde ik iets op te bouwen voor jongeren, maar mijn energie werkte niet mee. Mijn to-dolijst veranderde in een never-done-lijst en mijn enthousiasme in frustratie. En alles ging steeds moeizamer, mijn enthousiasme en plezier doofde er zat meer tegen dat mee.


Wanneer plannen stilvallen

Na veel tegenstribbelen om eerlijk te kijken naar wat er nu speelde, proberen en hopen op verandering zonder echte verandering komt er dan een punt waarbij doordringt: dit is de realiteit. Doorgaan op pure wilskracht, doen of het gaat, gaat niet meer. Loslaten en ervan wegtrekken. Met lege handen staan. Zo spannend, zeker wanneer het al niet goed gaat met je. Bij mij begon die stille, confronterende vraag te knagen: heb ik dit plan wel echt samen met God gemaakt, of vooral uit eigen wil?

Dat was niet mijn favoriete inzicht. Maar ook daar, midden in mijn eigen chaos, was Hij. Niet met opgetrokken wenkbrauwen of een “Ik zei het toch, het alleen doen is niet verstandig”, maar met zachtheid. En steeds weer bracht Hij me terug bij één verhaal dat ik maar niet kon ontlopen: Hagar.


Hagar in de woestijn

Hagar was geen vrouw met macht of invloed. Ze was een slavin, aangeduid als bezit, onzichtbaar, iemand die geen keuzes mocht maken over haar eigen leven. En toch kreeg ze een hoofdrol in Gods verhaal.

Sara, de vrouw van Abraham, kon geen kinderen krijgen. Naast het verdriet speelt het gevoel van falen tegenover haar man. Zeker in die cultuur die zich kenmerkte door eer en schaamte was het als vrouw de belangrijkste roeping om kinderen te krijgen. Een vrouw die geen kinderen kon krijgen was een ballast, overbodig. Dus bedacht ze haar eigen plan: Hagar moest namens haar een kind krijgen. Zodra Hagar zwanger werd, sloeg de sfeer om. Hagar wordt geknakt en gebroken door haar meesteres. Tot Hagar het niet meer trok en de beschadigde vrouw de woestijn in vluchtte. Zwanger, uitgeput en waarschijnlijk angstig.

En precies daar, waar ze dacht dat niemand haar zag, verscheen God. Niet met verwijten, niet met een grootse oplossing, maar met één diepe, liefdevolle boodschap: “Ik zie je.”

“Daarom noemde zij de HEER die tot haar gesproken had: U bent de God die naar mij omziet.” (Genesis 16:13)

God vroeg haar niet om meteen alles te begrijpen. Hij beloofde haar dat Hij voor haar en haar kind zou zorgen. In de leegte van de woestijn ontmoette ze de God die niet wegkeek.Ze had geen plan, geen kracht meer en toch vond Hij haar. Hij gaf haar een belofte en een duw in de juiste richting.


Merken dat God zorgt

Het zijn vaak de kleine dingen die eraan herinneren dat Hij dichtbij is en zorgt:
Een onverwachte rust in je hart, terwijl er nog niks is opgelost.
Iemand die precies op het juiste moment iets zegt wat je nodig had.
Een deur die dichtgaat, wat niet fijn voelt en achteraf blijkt: gelukkig maar.
Dat is hoe Hij kan spreken als je in de woestijn staat: niet altijd luid of zichtbaar, maar zacht en op tijd.


Voor vandaag

Misschien voelt jouw leven nu ook als alleen in de woestijn. Je had plannen, dromen, verwachtingen en nu lijkt het alsof alles stilstaat. Maar weinig mensen die je echt zien of horen. Misschien vraag je je af: ziet God mij eigenlijk wel?

Weet dan dit: ja, Hij ziet ook jou. Precies waar je bent. Jij hoeft niet alles te begrijpen of op te lossen. God vraagt niet om controle en doorworstelen, maar om vertrouwen en dicht bij Hem te zijn. Hij zorgt. Soms in stilte, soms onverwacht, maar altijd trouw.

Neem vandaag vijf minuten. Zet even alles uit. Lees Genesis 16 en laat die woorden tot je doordringen: “Ik zie je.” Dank God en wees stil, samen met Hem.

Misschien voel je rust. Hoor je een boodschap. Misschien komt er iets in beweging. En misschien blijft het nog even stil. Maar één ding mag je zeker weten: Hij ziet jou.

God zorgt! Niet pas als alles klopt en de problemen weg zijn, maar juist als je midden in de woestijn staat,  kan je een duw krijgen in de juiste richting.




Geschreven door: Sarina Kriek

Bron: Nes, Bart van - Abraham