Soms lijkt het leven net een zee die in beweging blijft. De golven blijven komen. Er is gebed om verandering, om rust, om energie, maar alles blijft zoals het is. De vermoeidheid, de zorgen, de drukte. Je probeert trouw te blijven, leest bemoedigende teksten, plant rustmomenten…en toch voelt het alsof je niet verder komt. We bidden dat God het wegneemt. Dat de ‘zee’ verdwijnt. Dat het eindelijk stil wordt. Maar vaak doet Hij iets anders. Hij verwijdert de zee niet, Hij maakt er een pad in.


De zee blijft, maar er komt een weg

De Israëlieten stonden vast: achter hen het leger van de vijand, voor hen het water. Paniek. En precies dáár zei God:

“De Heer zal voor jullie strijden; jullie hoeven zelf niets te doen.” (Exodus 14:14)

God liet het water niet verdwijnen. Hij maakte er een pad in, dwars door het diepe heen. Even geen golven die overspoelen, maar grond onder de voeten. Zo werkt Hij nog steeds. In de context van Exodus 14 roept Mozes het volk tot stil vertrouwen en daarna zegt God: “Waarom roep je tot Mij? Ga!”. Stil vertrouwen én gehoorzaam handelen horen samen. Niet door alles wat zwaar is wordt weggehaald, er wordt een weg doorheen gemaakt. Wij mogen daar zelf doorheen lopen, geleid door Hem die de weg baant.


Verlangen naar verandering

In mijn leven en in mijn werk met jongeren en gezinnen zie ik het vaak. Dat verlangen dat het anders mag. Meer rust. Minder strijd. Een mooie toekomst. Soms ontstaat de wens naar verandering vanuit eigen behoefte, soms omdat de omgeving iets vindt van gedrag of keuzes, soms moet het omdat het echt niet veilig is als alles bij het oude blijft.

Veranderen is weggaan van hoe het was, misschien zelfs wegvluchten, vergelijkbaar met het leger dat achter de Israëlieten aanzat: je móét iets doen. Dus ga je, je wil dat er iets verandert. Opeens sta je stil, je kan geen kant op, paniek. Je bidt, je probeert, je geeft alles wat je hebt…en toch lijkt er niets te bewegen. Het voelt als dat moment aan de rand van de zee: het water voor je, het leger achter je en jij ertussenin, vast.

“Jullie hoeven zelf niets te doen” staat er in de tekst. Dat is denk ik, niet hetzelfde als passief zijn. Het is wellicht meer groeien in vertrouwen dat God beweegt en strijd, daar waar jij vastloopt. Dat je niet harder hoeft te werken om verandering te verdienen.


Wetenschap en de Bijbel

Voor mij merk ik steeds meer dat de wetenschappelijke theorieën waarop we het helpen van mensen vaak baseren al staan beschreven in de Bijbel. Waar de hulpverlening zegt: je mag leren veilig hechten, zegt God: “Ik verlaat je niet.” Waar wij zoeken naar zelfvertrouwen, spreekt Hij: “Je bent Mijn geliefde.” Verandering is zelden snel of netjes. Maar daar, in het echte leven, strijdt Hij voor ons, midden in ons huidige verhaal.

En precies daar is vaak de zachte verschuiving.
De ouder die leert loslaten.
Het kind dat durft vertrouwen.
De vrouw die weer ademhaalt.
De man die niet meer hoeft te presteren om geliefd te zijn.

Dat is geloven, stap voor stap, door tranen en moeite heen zien we dat God nog steeds paden maakt, zelfs in water dat niet lijkt te wijken.


Als God stil lijkt

Misschien denk je nu: bij mij ontstaat helemaal geen ruimte. Je bidt, je wacht, je probeert, en het blijft stil. Soms lijkt God stil, maar dat betekent niet dat Hij afwezig is, maar is het een uitnodiging om nu even te blijven staan. Om te blijven geloven dat Hij er ís, zelfs als je Hem even niet hoort.

• Open de Bijbel.
  
• Praat met iemand die met je meeloopt.
  
• Misschien brengt God precies die persoon op je pad, waardoor er tóch weer een beetje ruimte komt.
  

Voor jou vandaag

Misschien sta jij nu ook voor je eigen zee. Met een hoofd vol zorgen, een hart vol verlangen
en voeten die niet weten waar ze moeten beginnen.

Weet dan dit:
God verwijdert de zee niet, maar Hij maakt er een pad in. Hij redt niet door alles glad te strijken, maar door met jou door het water te gaan. Hij kan de weg vrij maken, dat het verleden niet meer de toon zet in wie je vandaag bent. Dat jij leert leven, keuzes maakt, groeit in geloof en in veerkracht.



Geschreven door Sarina Kriek
@Kleurrijk Wortelen