Een wonder! Dat was wat we nodig hadden. Helder en simpel. Ik geloofde in God, en Hij deed wonderen in de Bijbel. Ik geloofde ook dat Hij nog steeds dezelfde God was, zoals Hij altijd zegt in Zijn Woord. En de God van de Bijbel deed wonderen, dus dat zou Hij bij mij ook doen. Dacht ik. Hoogmoedig? Misschien… ik denk dat ik vooral even een heel belangrijk feit vergat. Hij was God. Ja, dat klopt. Dat was Hij, is Hij en zal Hij altijd zijn. Ik overigens, ben dat niet. Verre van dat zelfs. Ik ben mens. Met een menselijk brein, met menselijke trauma’s, met een menselijk vermogen om te beredeneren, en vooral met een menselijk vermogen om te geloven.


Ziek

Toen de klachten van mijn schoonvader zichtbaar begonnen te worden voor de omgeving en ik hier de eerste berichten over doorkreeg, schoot bij mij de paniek al door mijn lijf. Het zál toch niet… Bijna een half jaar met onderzoeken later kwam de verpletterende uitslag. Waar ik zo bang voor was, werd bevestigd. ALS. De ziekte die mij binnen mijn werkgebied al zo diep had geraakt. Ik had ‘maar’ 2 cliënten verzorgd met deze ziekte. Maar het ziekteproces van deze cliënten ging bij mij door merg en been. Deze cliënten werden voor mij personen die ik in korte tijd moest ‘leren lezen’ zonder hen heel hun leven te kennen. Deze cliënten zaten in mijn hart.


Mijn plan

En nu mijn lieve schoonvader. De man die mij zo liefdevol in zijn gezin had opgenomen. Die als een echte vader altijd aanwezig was en altijd wilde luisteren. Altijd bereid om met mij te sparren over mijn warboel van gedachten. Die niet bang was zijn mening te geven, maar mij altijd als persoon bleef zien en benaderde als ontzettend waardevol. Het beeld van het ziekteproces dat ik bij mijn cliënten had gezien kon ik bij mijn schoonvader niet verdragen. Afscheid nemen van hem was in mijn hoofd geen optie. Een wonder. Daar moesten we voor bidden. God kon genezen! Hij zegt toch zelf; door Mijn striemen bent u genezen? Mijn schoonvader zou genezen! Dit keer zou de ALS niet winnen. Dacht ik.


Gods antwoord

Mijn gebed werd verhoord. Er gebeurden wonderen. Meer dan ik ooit kon beseffen! Mijn schoonvader was een waar christen met het lampje op zijn rug. Hij zag het zelf niet, vond het zo moeilijk om te getuigen dat hij echt van Christus mocht zijn. Maar hij kon ook absoluut niet zonder Hem. Door zijn handel en wandel was hij voor mij een levend getuigenis van de liefde van Christus. Tijdens zijn ziekteproces werd zijn spraakvermogen snel minder. Maar hoe minder hij het vermogen had om te spreken, hoe meer hij kon en moest getuigen van wat de Heere Jezus Zelf in Zijn hart had bewerkt!! Hij was  een zondaar, o zó groot… maar de genade van de Heere Jezus Christus… die overwon al zijn zonden! Hij mocht getuigen dat Jezus Christus echt zijn Redder, Zaligmaker en Verlosser was! Hij kon nergens anders meer over praten dan dat alleen. Over zijn ziekte en toekomst hier op aarde had hij het niet meer. Wat ons als familie nog wel eens wat zorgen baarde. Maar hij kon niet meer anders dan getuigen van Zijn Heiland.


De trouw van onze Heiland

Hij zag er tegenop om uit huis geplaatst te moeten worden als de zorg te zwaar zou worden… en de Heere hoorde.
Hij haalde hem Thuis op een avond waarop niemand het had verwacht. Een avond waarop hij samen met mijn lieve schoonmoeder gewoon rustig stilletjes op de bank zat. De dag aan het verwerken. En de Heere zei: “Kom maar, het is tijd.” Mijn schoonvader kreeg een Koninklijk onthaal. Uit de nabijheid van mijn lieve schoonmoeder, in de armen van Hem die het Leven gaf en Zijn belofte nooit heeft gebroken.

En ik? Wij waren net aangekomen op ons vakantieadres toen wij dit telefoontje kregen en waren compleet van slag. Ik snapte er geen hout van. Ergens was ik een soort van dankbaar… maar ik had ook echt tijd nodig om het überhaupt te beseffen. Tot we thuiskwamen, en een stralend huilende schoonmoeder de deur opendeed voor ons, en niets anders kon dan jubelen..  Hij is Thuis! God is zó goed! De Heere is bij mij en laat niet los!
want Hij heeft Zelf gezegd: Ik zal u beslist niet loslaten en Ik zal u beslist niet verlaten (Hebreeën  13:5 HSV)


God leerde mij…

God verhoorde mijn gebeden, maar (zoals erg vaak) op een andere manier dan hoe ik dat had bedacht. En ik moest leren: Hij is God. En ik ben mens. Ik ken Zijn wijsheid niet. Ik ken Zijn plan niet. Maar Hij kent mij, Hij ziet mij en vooral, Hij hoort mij! God IS een God van wonderen, midden in de gebrokenheid! Zie jij Hem?
Maar vooral: Zie jij op Hem? Blijf je Hem vertrouwen? Hij is het zó waard!


Geschreven door Hanneke van der Schelling