‘Jullie zijn het licht in de wereld!’ sprak Jezus in de Bergrede tegen zijn volgelingen. Licht? Ik voel me helemaal niet licht en stralend op dit moment. De coronamaatregelen die het gewone leven zoals ik kende lam leggen, maken me somber en alles voelt zwaar. Hoe kan ik dan licht zijn of licht verspreiden? Ik voel me daar niet toe in staat. Herken je dit? Toch kan ik juist ook als ik me zo voel een licht zijn voor een ander merkte ik. Hoe, wil ik hieronder uitleggen.
Licht zijn door kwetsbaarheid
Ik zal bij het begin beginnen. Najaar 2019 zat ik er behoorlijk doorheen. Ik had altijd door gebuffeld en de zomervakantie bracht dan altijd genoeg ontspannenheid en rust om het najaar weer fris aan een nieuw jaar te beginnen maar deze september voelde dat niet zo. Geen zin, somber, moe, een zwaar gevoel.
Ik voelde dat het tijd was om hulp te zoeken, om zicht te krijgen op mijn gedachten en gewoonten die ik mezelf oplegde maar die me niet echt hielpen om ontspannen en vanuit vrede te leven. In het traject dat ik aanging leerde ik milder naar mezelf te kijken en patronen te veranderen. Milder naar mezelf kijken betekende ook dat ik milder naar anderen ging kijken.
Hoe erg is het eigenlijk als iets niet lukt, als je fouten maakt? Maar wat als een ander dat ziet? ‘Ja, en?’ Ongemerkt had ik een masker opgezet dat ik alles onder controle had en alles wel aankon. Het was niet eens bewust gegaan maar als ik eerlijk was legde ik mezelf een hoge standaard op en deed ik dus heel hard mijn best om daar aan te voldoen. En dat lukte dus niet meer.
Maskers af
Toen ik in voorjaar 2020 gevraagd werd om een artikel te schrijven voor het magazine van onze kerk over zelfbeeld, zei ik gelijk ja. Een leuk onderwerp om over te schrijven maar ik wist ook dat dit een moment was om dan ook maskers af te leggen en in openheid over mezelf te schrijven en mijn struggles met mijn eigen zelfbeeld. Ik dacht ‘als je niet in de kerk open kan zijn over wat je lastig vind, waar dan wel?’ en dus vertelde ik in dit artikel over 5 lessen die ik het afgelopen jaar had geleerd over genadig naar jezelf kijken.
Ik vond het spannend. Hoe zouden mensen reageren? Wat zouden ze nu van me denken?
Het mooie was echter dat de reacties die ik heb gehad alleen maar positief waren: ja, ze hadden hun beeld over mij bijgesteld, maar het had mij juist benaderbaarder gemaakt. En het gaf opening om ook open te zijn over zijn of haar eigen moeiten en donkere momenten.
De bron van ons licht
Pas hoorde ik het iemand mooi uitdrukken: het uitspreken van jouw struggles maakt jou menselijk en het delen van jouw ervaring kan licht brengen in andermans duisternis: het maakt duidelijk dat hij niet de enige is die met iets worstelt, het maakt jou benaderbaar om over die last in gesprek te gaan en ervaringen uit te wisselen, elkaar te bemoedigen, samen te groeien.
Laten we als christenen niet denken dat we naar elkaar een beeld hoog te houden hebben dat wij alles wel onder controle hebben. Nee, laten we veel meer een gemeenschap vormen van mensen die het niet van zichzelf verwachten maar durven laten zien dat ze elkaar nodig hebben. Ook naar niet-gelovigen mogen we laten zien: ik ben echt, maskers af, die zorgen alleen maar voor afstand, hier kan je terecht met je lasten, we helpen elkaar om ze te dragen.
Het maakt de stap dan mogelijk ook kleiner naar het Kruis, de plek waar we onze lasten neer mogen leggen en op krachten mogen komen. De bron van ons licht.
Blijf dus niet zelf rondlopen in je duisternis, maar breng je donkere momenten in het licht door het met een ander te delen. Zo kan juist jij ook licht brengen in de duisternis van een ander.
Lees ook: Achter het masker
