Eén van de mooiste bomen die ik ooit in Gods schepping heb gezien is de treurwilg. Zij ziet er zo sereen, vredig en wijs uit, maar ze heeft ook inderdaad een wat treurige uitstraling. Dat doet me denken aan de vele bejaarde vrouwen die ik mocht verzorgen toen ik jaren geleden in een verzorgingstehuis werkte.
De Naomi’s
Ze hebben vaak de crisis in de jaren dertig nog meegemaakt, de Tweede Wereldoorlog en de hongerwinter – de rouw om zovelen die niet terugkwamen. Lang werd en konden ze daar niet bij stilgestaan, want er moest hard worden gewerkt; vaders maakten lange uren en vaak stonden moeders er thuis alleen voor. De opvoeding was streng, maar liefde was er ook. De moeders kookten elke avond het eten en je mocht maar één uur televisie kijken. Ze keerden elk dubbeltje om en streken veel plooien glad. Ze schrobden de vloer en deden veel verstelwerk. Ze gingen naar veel bruiloften, maar verdrietig genoeg ook naar nog meer begrafenissen.
Diep geworteld
Ze zijn door heel veel verdrietige situaties gegaan, maar kwamen er ook doorheen en dwars door dat alles heen zijn hun wortels sterk geworden en de diepte ingegaan. Hun takken brengen prachtige bladeren voort van zowel wijsheid als verdriet. Tegenwoordig gebruiken de vrouwen al heel gauw de term ‘sterk’, maar vergeleken met deze treurwilgen zijn wij – hedendaagse vrouwen – net appelbomen. Ja, zeker, wij hebben ook ons deel wel van strijd en moeite, maar wij moeten nog wijs worden en ervaringen opdoen. Vaak wordt ons grootste verdriet veroorzaakt door onze verkeerde keuzes.
De juiste definitie van kracht
Deze wilgen zijn door heel slechte periodes gegaan, maar hebben het overleefd en ondanks hun beproevingen gedroegen zij zich waardig en met een houding van dankbaarheid. Nooit werd er gemopperd of geklaagd. Ze leerden ons om bij tegenslag op de knieën te gaan en de Heer te prijzen. Ze deden de was nog met de hand en hingen die buiten op; ze onderhielden de tuin, maakten van niets een warme maaltijd, gebruikten stoffen luiers, een naaimachine en deden de afwas met de hand. Airconditioning bestond niet en vaatwassers, magnetrons, bubbelbaden of reality shows ook niet. Er was geen sprake van een pauze in hun opvoeding omdat McDonalds, videospelletjes, MTV of
Netflix nog niet bestond.
Als ze met je praatten, kreeg je wijze raad, bemoediging of een duidelijke waarschuwing. Ze hadden een hekel aan leugens, roddel, achterklap en vuile taal omdat zij wisten dat er leven en dood in de tong ligt en als je dat niet onder controle had, dan kon je een draai om je oren krijgen of je mond werd met zeep gespoeld. Je at aan tafel en er werd voor het eten gebeden en als je klaar was met eten dan vroeg je eerst of je van tafel mocht. Naar school gaan werd beschouwd als een voorrecht in plaats van een plicht.
De ankers in ons leven
Zij zijn de ankers in ons leven, een glimp van hoop dat wij nog een kans hebben om te doen wat juist is omdat zij het ons hebben voorgeleefd en hebben gestreden voor geloof en hoop en herstel van familiebanden. Zij zijn de ware definitie van kracht. Laten we dus de Naomi’s in ons leven niet vergeten zodat wij die als Ruth zijn de kracht hebben om op te staan als we verlies meemaken of wanhopig zijn.
Want in veel wijsheid zit veel verdriet. Wie kennis vermeerdert, vermeerdert leed (Prediker 1:18 HSV)
Lees ook: Abigaïl – vreugde van mijn Vader
