‘Vraag mij alstublieft niet u te verlaten. Ik wil altijd bij u blijven. Uw volk zal mijn volk zijn en uw God
mijn God.’ Ruth 1:16
Als iemand door stormen heen ging dan is het Naomi wel, maar zij is niet de enige. Ook haar
schoondochters Orpa en Ruth maken verdriet en lijden mee.
Een Moabitische vrouw met een hart voor de God van Israël
Na tien jaar huwelijk verliezen beide vrouwen hun man. Ze hebben geen kinderen die later voor hen zullen zorgen. Hun bestaan is onzeker. Wie zal in het levensonderhoud voorzien van deze drie vrouwen? Hoe was het leven daar
voor hen? Even een beetje achtergrondinformatie.
Moab was een Semitisch volk dat afstamt van de zoon van Lot, die hij kreeg met zijn dochter na de verwoesting van Sodom… een trots volk dat God niet diende. In Jeremia 48 (vele jaren later) lezen we dat God toornig is op de Moabieten vanwege hun hoogmoed en hooghartigheid. Zij waanden zich onoverwinnelijk. Zij dienden de afgod Kemos, een strijder god aan wie op kritieke momenten mensenoffers werden gebracht.
In die context besluit Naomi om terug te keren naar haar eigen land, naar Bethlehem. Ze is heel onzelfzuchtig als ze er bij haar schoondochters op aandringt om in Moab te blijven en opnieuw te trouwen en kinderen te krijgen. In eerste instantie gaan beide vrouwen met haar mee, maar als Naomi opnieuw bij ze aandringt, gaat Orpa inderdaad naar Moab terug. Maar Ruth is vastbesloten: ‘Dring niet langer aan, ik wil altijd bij u blijven. Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God.’ Heeft ze in haar huwelijk met een Israëliet het grote verschil gezien tussen de barmhartige en genadige God van Israël enerzijds en anderzijds de meedogenloze oorlogsgod Kemos die mensenoffers vraagt? Dat wordt niet vermeld in het boek Ruth, maar ongetwijfeld zal ze grote verschillen hebben gezien.
De God van Israël
Mijn man Bert en ik lezen elke dag een stuk uit de Bijbel. Vanmorgen was Jeremia 48 aan de beurt en we praatten er wat over door. Plotseling zegt Bert: ‘Wat frappant dat de god Kemos een mensenoffer eist maar onze God, de God van Israël juist zijn eigen Zoon heeft gegeven om de mens leven te geven.’ Dat raakte ons vanmorgen en we hebben God geprezen om wie Hij is en ik wil dit ook graag met jullie delen.
En écht… hierdoor ben ik er van overtuigd geraakt dat Ruth in de tien jaar van haar huwelijk gezien heeft wie JHWH is. Ze is vastbesloten: ‘Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God’. Haar hart is zacht, zij volgt de leefregels van God, de Tora: Eer uw vader en uw moeder opdat het u wel ga. Zij is vast van plan om Naomi te dienen en ook de God van Israël.
Ik kom nog iets tegen wat me raakt als ik op zoek ben naar informatie over de afgod Kemos. Ik geloof niet dat dit toeval is. Salomo, de zoon van koning David begon zo goed toen hij koning werd, maar hij had veel vrouwen die hem aftrokken van de God van Israël. Hij bouwde allerlei tempels en altaren voor afgoden en knielde zelfs voor hen neer. En weet je … het altaar voor de god Kemos bouwde hij op de Olijfberg, precies waar ook de hof van Getsemané was.
Een groter verschil is niet denkbaar: enerzijds de oorlogsgod Kemos voor wie mensen worden geofferd op zijn altaar en anderzijds Jezus die in de hof van Getsemané tegen zijn Vader zegt: Uw wil
geschiede … Hij gaf juist zijn leven ten offer voor mensen.
En Ruth? God heeft haar hart gezien. Hij geeft haar tot vrouw aan Boaz, de losser van het bezit van Naomi’s man Elimelech. Zo wordt zowel aan Naomi als aan Ruth recht gedaan. En dat niet alleen… door de lijn van de geschiedenis zien we dat God Ruth ook een plaats heeft gegeven in het geslacht van David en van Jezus Christus, onze Heer. Hij vervult Zijn beloften zo gedetailleerd. Hij is zó trouw, Hij is onze God, de God die leven geeft, die ons redding heeft gebracht. Niemand is aan Hem gelijk.
Lees ook: Rachab, de vrouw met een groot geloof
